O książce: 1980 / "...Kiedy Umedu, kapłan świątyni nieśmiertelnego Ra, wbiegł do pałacu i rzucił się na brzuchem i drapał nosem o kamienne płyty, faraon Narmer nie był jeszcze żywym bogiem, ale pierwszym nomarchą wśród nomarchów Górnego Egiptu. Faraon patrzył ze zdziwieniem, a nawet strachem na tego samego Umedu, niezbyt gorliwego sługę Bóg pełzający na swoim grubym brzuchu, ogarnięty nienawiścią do arcykapłana I tak Umedu przemówił głośno, bardzo głośno: „O wielka z wielkich, nieśmiertelna rzeko Hapi, dająca zieleń Egiptowi, najsilniejszemu z lwów, twierdzy. sprawiedliwość w całym wszechświecie, Amon-Ra, władca Memfisu, depczący nogami Deltę, Sobek, Horus, Montu, Hatar, Agum, Sopdu, Nefer-bau, Semseru, Horus Wschodni, Pani Imet, która jest na twojej głowie , Rada bogów na wodach, Min-Horus na środku pustyni, Wielka Pani Punta, Goruer-Ra i wszyscy bogowie Egiptu i wysp morskich, wielki władca wszystkich rzeczy, żywy i nieśmiertelny bóg! Silny ciałem i rękami, przelawszy więcej niż raz krew wroga, faraon po raz pierwszy był zagubiony. A Umedu nadal wił się na kamieniach jak robak. „Wstawaj” – powiedział zawstydzony faraon.. …»